week 2

25 september t/m 1 oktober 2005

Het gezinnetje Wessels begint steeds meer zijn draai te vinden. We doen alles nog lekker op ons gemak, maar dat mag ook wel na zo'n heftige reis.
Noa protesteerde zaterdag voor de eerste keer voordat ze ging slapen. Misschien ook wel onze eigen schuld, want ze had
's morgens tot 9.30uur geslapen, en tja, dan is ze 's avonds natuurlijk niet moe.
Na een klein half uurtje en even troosten door papa ging ze toch slapen. Het is eigenlijk best grappig als je haar door de babyfoon hoort vertellen: Wawawawa, klik klik (ze klikt met haar tong), wawawawa....
De laatste paar dagen heeft ze een duidelijke voorkeur voor papa. Ik mag haar verschonen, aankleden en eten geven. Ook vind ze het prima als ik met haar speel, maar aan haar reactie merk je dat ze liever bij Sebastiaan is.
Uiteindelijk komt dit allemaal wel goed. Het is vrij normaal bij adoptiekindjes dat ze in eerste instantie naar één persoon toe trekken.
Zondag was het weer eens mooi weer en zijn we samen met Noa naar Daniken (Geleen) geweest naar de kinderboerderij. Dieren vindt ze helemaal het einde. Prima! Dan is ze hier bij ons aan het goede adres.
Maandag zijn we met Noa naar het werk van Sebastiaan geweest. Noa had van papa's collega's een grote doos vol met Nijntje cadeautjes gekregen. Dat kon ze wel waarderen!
En zoals dat hier in Limburg gebruikelijk is, hebben wij als bedankje twee lekkere vlaaien meegenomen.
's Middags was opa aan de beurt. Opa was jarig en natuurlijk moesten we hem ook met een bezoekje vereren. Als cadeautje heeft hij een mooie ingelijste foto van zijn eerste kleindochter gekregen.
Zo dat was de maandag alweer. Wat gaan de dagen toch snel (en gestructureerd) met zo'n kleintje. Het is heel anders dan de levensstijl die wij gewend waren. Maar ook voor ons is dit best goed.
Dinsdagmorgen zijn we maar iets eerder opgestaan, want er kwam iemand van het consultatiebureau op huisbezoek. Noa vond het wel gezellig dat er iemand op bezoek kwam. Ze lachte, vertelde en liet zich werkelijk van haar leukste kant zien. Het was voor ons fijn om te zien dat ze wel toenadering zocht, maar niet naar haar toe ging. Noa krijgt toch een voorkeur voor ons.
Helaas lag het computersysteem van het consultatiebureau eruit en konden we geen eerste afspraak maken, maar hiervoor worden we nog opgebeld. Nadat er wat vragen over voeding e.d. die wij hadden waren beantwoord, en we wisten dat we goed bezig waren, vertrok de mevrouw van het consultatiebureau weer huiswaarts.
Oké, weer een ochtend voorbij. Weer eten, en nog snel even lang het laboratorium van het ziekenhuis waar we de ontlasting en urine van Noa nog moesten inleveren. De ontlasting ging nog wel, maar die urine!! Wat een opgave voor onervaren ouders. Met de trotse vangst van welgeteld enkele milliliters (net de bodem van het potje gevuld) vertrokken we naar het ziekenhuis. Het zou waarschijnlijk net genoeg zijn. Poeh, gelukkig. Anders konden we nog enkele dagen met een potje tussen de benen van Noa gaan hangen op de badkamer. Noa zag er de humor wel van in. We hadden ontdekt dat ze eerst lachte en daarna begon te plassen. Na enkele dagen lachte ze alleen nog maar, en plassen? Ho maar.
Donderdag en vrijdag hebben we lekker rustig aan gedaan. Winkelen, naar de markt enz. Noa vindt het helemaal het einde. Vooral als ze tijdens het boodschappen doen in het winkelwagentje mag zitten. Niets ontgaat haar.