Het gezinsonderzoek
Op 13 mei
2004 kregen we bericht van de Raad voor de Kinderbescherming (RvK).
Ze konden ons
melden dat ze binnenkort contact met ons op zouden nemen, maar dat
we eerst een medische keuring moeten laten doen bij een andere dan
onze eigen huisarts.
Op 24 mei
2004 konden we bij dr. Van den Berg in Stein terecht voor een
medische keuring.
Van andere
(aspirant)adoptie-ouders hadden we gehoord dat dit niet veel
voorstelde.
Nou, bij ons
was dit toch wel even anders. Het begon al met een paspoort
controle, om te kijken of we het echt wel zelf waren. Daarna een
compleet onderzoek (incl. kleedt u zich maar eens even uit!).
Bloeddruk,
hart, longen, rug, ogen, oren, reflexen, enz. enz.
Ruim een uur,
en een rekening van bijna €100 later, stonden we weer buiten.
Gelukkig waren
er geen bijzonderheden te ontdekken.
Meteen die
zelfde dag heb ik de keuringspapieren opgestuurd naar de RvK.
Op 24 juni
2004 hebben we een brief van mevr. Pieters van de RvK gekregen.
We mochten haar bellen voor het maken van een eerste afspraak.
Op 12 juli
2004 om 15.30 uur hadden we de eerste afspraak met mevr. Pieters
bij ons thuis.
Van te voren
natuurlijk extra goed poetsen. Ze komt echt niet controleren of je
wel goed gepoetst hebt of zo. Maar ja, je wilt toch een goede indruk
achterlaten.
Het was
een kennismakingsgesprek.
Ze heeft ons de
procedure uitgelegd en we moesten een aantal dingen beloven.
O.a. dat we
verplicht zijn het kind te laten inenten, we zijn verplicht om de
adoptie naar Nederlands recht volledig af te ronden (ook als bijv.
blijkt dat het kind om de een of andere reden niet in huis kan
opgroeien).
Ons Justitieel
uitreksel dat ze opgevraagd had wordt besproken. Alleen Sebastiaan
blijkt een klein crimineeltje te zijn, omdat hij ooit een aanrijding
(kleintje) heeft veroorzaakt en het stempel “gevaarlijk weggedrag”
op zijn voorhoofd heeft gekregen. Tja, je moet ook niet keren op de
weg bij een bushalte!.... Maar goed, het is hem vergeven.
Gelukkig klikte
het goed tussen mevr. Pieters en ons, en konden we de ergste
spanning loslaten.
We kregen ook
nog huiswerk voor de volgende keer. A.h.v. 3 blaadjes met vragen en
onderwerpen moesten we ons leven beschrijven. Deze
levensbeschrijving moet de leidraad worden voor de volgende twee
gesprekken (van 2 1/2 uur!!).
klik op:
aandachtspunten
gezinsonderzoek
Ze wil graag
alles voor haar vakantie afronden, dus maken we meteen een afspraak
voor het volgende gesprek.
Het tweede
gesprek was op 19 juli 2004 om 14.00uur. We hadden onze
levensbeschrijvingen al naar haar gemaild, en toch maar weer eens
extra gepoetst…….
Het gesprek
begon bij onze geboorte en ging verder over onze kindertijd,
schooltijd, gezin, ouders, opvoeding, leuke en minder leuke dingen
die we meegemaakt hebben, ongewenste kinderloosheid, motivatie voor
adoptie enz.
Na 2 ½ uur
praten, hebben we een afspraak gemaakt voor een volgend gesprek.
Ook dit gesprek
verliep positief. Het was geen kruisverhoor, maar een “ongedwongen”
gesprek.
Desondanks was
het wel erg vermoeiend. Althans dat bleek achteraf, toen ik na het
eten als een blok in slaap viel.
Het derde
gesprek vond plaats op 28 juli 2004 om 9.00uur. Dit keer ging
het over het kind, onze ervaringen tot nu toe met kinderen, hoe wij
het kind dachten te gaan opvoeden, hoe we om willen gaan met
hechtingsproblemen, discriminatie, werk en zorg combineren, welke
voor- en nadelen onze karakters vormen bij de opvoeding, hoe denken
familie en vrienden over de adoptie, welke plaats krijgt de
biologische moeder, wanneer vertel je dat het kind geadopteerd is,
welke bemiddelingsinstantie we kiezen enz.
Ook dit
gesprek duurde bijna 2 ½ uur. We kregen wel af en toe moeilijke
opvoedingsvragen voor onze kiezen, maar ja, ik heb goed opgelet op
de PABO en dan komen al die theorieën toch nog eens van pas. Ze zei
ook af en toe: “Daar spreekt de pedagoge weer”.
Na afloop van
het gesprek zei ze dat ze het positieve gesprekken had gevonden.
Er wordt nu een
rapport van gemaakt, en dit wordt in het team besproken.
Ze probeert dit
zo snel mogelijk af te maken, anders blijft het liggen tot na haar
vakantie.
Op 4
augustus 2004 mogen we om 8.30uur het rapport gaan inlezen bij
de RvK in Maastricht.
Het team van de
RvK heeft besloten een
positief advies over ons
uit te brengen aan het Ministerie van Justitie (MvJ).
Het is vreemd
om een rapport (van 8 blaadjes) over jezelf te lezen.
Op een enkele
kleine aanpassing na is het rapport door ons goedgekeurd (alsof we
hier veel over te zeggen hebben).
Dit is de
eerste en de laatste keer dat we dit rapport in handen krijgen,
omdat je er anders misschien rare dingen mee kunt gaan doen.
Mevr. Pieters
heeft ons nog even het dossier laten zien, en uitgelegd wat hier mee
gedaan wordt.
Op 6
augustus 2004 hebben we van de postbode een brief gekregen
waarin staat dat ons gezinsrapport naar het Ministerie van Justitie
is gestuurd en dat zij het ministerie adviseren ons de
beginseltoestemming toe te kennen. (het voelt alsof je een diploma
gehaald hebt.)
En nu maar
weer wachten op de beginseltoestemming. Want daar doe je het toch
allemaal voor.
We staan nu al
ruim 2 jaar op de wachtlijst, en eindelijk hebben we dan nu bijna
toestemming om te mogen adopteren.
Met deze
toestemming kan het echte werk beginnen.
11 augustus:
beginseltoestemming
|