17 t/m 24 september 2005

Na een overweldigende thuiskomst, en een minder geslaagd eerste weekend thuis (zie reisverslag dag 15), zijn we maandag allebei weer een beetje aanspreekbaar. Het maag-darm-stelsel is nog lang niet optimaal, maar we kunnen (en moeten) er mee leven. Noa heeft nog wel last van diarree.
Maandag 19 september hebben we een afspraak bij de kinderarts in het ziekenhuis van Sittard. dr. Heijnen onderwerpt Noa aan een eerste vluchtige blik en concludeert dat ze er in principe gezond uitziet. Ze wordt gewogen en gemeten. Het is een erg klein meisje voor 14 maanden. Ze weegt 7 kg, en is 71 cm lang.
Het baart hem wel zorgen dat ze niet wil eten. We moeten daarom over 4 weken met haar terugkomen.
Na deze eerste controle krijgen we huiswerk mee. Vier potjes om ontlasting in te scheppen en een potje om urine in op te vangen (ja, ja, probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen, ook niet met die handige zakjes die we meegekregen hebben). Daarna mochten we door naar de röntgen afdeling om een longfoto te laten maken. Nadat dit gedaan was konden we doorlopen naar de volgende kwellende afdeling: het bloedprikken. Er moet gekeken worden hoeveel inentingen ze al gehad heeft, en er worden nog wat standaard testjes gedaan (o.a. HIV). Het bloedprikken was een regelrechte kwelling. Ze was drijfnat van het zweten en schreeuwen. Na drie buisjes hielden ze het voor gezien. De kwelling was te groot.
Wat een vreselijk gezicht. Dat ze dit nu ook nog moet meemaken.
Eigenlijk wilden we 's middags kleertjes voor haar gaan kopen, want we hadden geen passende kleren voor het Hollandse herfstweer. Maar ze was de rest van de dag zo overstuur dat ik maar alleen gegaan ben.

Dinsdag zijn we verder gegaan met de verplichte nummertjes. We hebben de vreemdelingendienst met een bezoekje vereerd. Gelukkig verliep het daar allemaal soepel. Noa heeft een sticker in haar paspoort gekregen waarmee ze voorlopig (een half jaar) in Nederland mag blijven. Ook hebben we maar alvast alle papieren ingevuld zodat ze haar vreemdelingenpasje over een half jaar krijgt. Dit kostte ons 188 euro.
We hadden nog niet alle documenten voorhanden (tbc-vrij verklaring, uitreksel van de gemeente enz.), maar dat komt dan nog wel.
Noa heeft nog steeds last van diarree, maar begint gelukkig wel een beetje te eten. Ze heeft de potjes Olvarit ontdekt.
 

Woensdag zijn we eerst maar eens met Noa naar opa geweest. Noa vond vooral de hond leuk.
Daarna doorgereden naar de gemeente Stein waar we Noa moesten gaan inschrijven. Dit gaat zomaar niet bij adoptiekindjes.
Alle papieren uit China werden weer tevoorschijn getoverd. Gelukkig nam deze mevrouw wel genoegen met kopieën zodat we de originelen niet uit handen hoefden te geven. Over enkele weken zal ze ingeschreven staan onder haar Chinese naam (Min Xiao Jie). Pas als de rechter uitspraak heeft gedaan, mogen we haar inschrijven onder haar Nederlandse naam.
Met Noa en ook met ons gaat het steeds beter. Noa eet redelijk goed, slaapt prima en haar diarree is bijna over.
 

Donderdag was de indianendag op de school waar ik werk. Daar wilde ik toch echt even naar toe. Helaas wilde Noa vanmiddag niet slapen, waardoor het wat langer duurde voordat ik hier naartoe kon gaan. De indianendag was een echt succes.
Sebastiaan is ondertussen maar eens een stevige wandeling met onze kleine meid gaan maken.
Voor het avondeten hebben we Noa oude kleren aangetrokken en heeft ze onze tuin verkend. Vooral het waterornament en de kiezelsteentjes zijn favoriet. Volgens mij is het een echt buitenmeisje. Ze heeft genoten! Je kon bijna het verschil niet meer zien tussen haar kleertjes en de tuin.
's Avonds met z'n drietjes shoppen in Sittard. Voor het eerst als een echt gezinnetje door de stad gelopen. Het vereist nog wel wat stuurmanskunst met zo'n buggy!
We krijgen steeds meer een ritme en het gaat steeds iets beter met Noa.
Het ouderschap eist echter ook zijn tol. Papa Sebastiaan zag het even niet meer zitten en is doodmoe samen met Noa naar bed gegaan.
 

Vrijdag merkten we dat Noa steeds opener en vrijer begint te worden. Af en toe komt er achter dat lieve lachje een rebelse peuter tevoorschijn die haar eigen zinnetje wil doordrijven. (we moeten dan proberen niet te lachen....hihi....)
Het was vandaag prachtig nazomerweer, en daarom zijn we samen met Noa naar het dierenpark in Born geweest. Ze vond het prachtig!