dag 6

7 september 2005

Vanmorgen werd ik ook 7.00uur wakker gemaakt door vreemde geluidjes. Slaapdronken als ik was kon ik het niet thuisbrengen. O ja, het is waar ook, we hebben een kindje! Noa zat rechtop in haar bedje. Mooie tijd om wakker te worden want om 9.30uur moesten we in de bus zitten voor een halve dagtocht om de omgeving waar onze kindjes vandaan komen beter te leren kennen. Na het inmiddels gewoonlijke ochtendritueel zijn we gaan ontbijten. Noa wil geen congee meer eten. Dan maar watermeloen en een klein broodje. Ze is alleen maar gefixeerd op eten. En kwaad dat ze wordt als ze het niet meteen krijgt! Bij adoptiekindjes komt de vaak voor. Hun instinct zegt ze dat ze moeten overleven, en daar heb je voedsel voor nodig. Na het ontbijt zijn we met de groep vertrokken naar Green Mountain hill. Een schitterend park aan de rand van Nanning, boven op een berg. Er was een grote vijver waar duizenden koi-karpers zwommen. Als je ze wat te eten gaf dan krioelden ze door elkaar. Schitterend om te zien. Daarna zijn we nog even de berg opgelopen om nog even verder te kijken in het park. We hebben deze week geluk met het weer. Het is niet warmer dan 30 graden en het is bewolkt. Al valt die warmte soms als een hele zware deken over je heen. Heel anders dan in Nederland. Normaal gesproken is het hier veel warmer.
Noa vindt het prima om ergens naar toe te gaan. Op de hotelkamer heeft ze het helemaal gezien. Ze begint al te huilen zodra we hier binnenkomen. Als er iets te zien is dan is het goed. We staan dan ook vaak met haar hier op de kamer voor het raam om naar beneden te kijken waar een zeer druk kruispunt is met duizenden brommertjes, fietsen, auto's e.d.

Na de wandeling op de berg zijn we verder gegaan naar een boeddhistische tempel. Noa was in de bus al in slaap gevallen. Tja, voor de kleintjes hier is het ook een zeer druk programma en ze hebben al zoveel meegemaakt en te verwerken.
De tempel was een soort openlucht tempel met allerlei kleine ruimtes waar mensen wierook aan het branden waren. Prachtig om te zien.
Daarna zijn we het centrum van Nanning weer ingereden om daar te gaan lunchen. Alice had een lunch geregeld waar we onder het eten naar een show konden kijken. Noa werd wakker toen we uit de bus stapten. We werden opgewacht door muzikanten. Binnen kregen we lekker eten. Hier in China wordt alles op een grote glazen plaat gezet die in het midden van de tafel zit, en iedereen kan hieraan draaien en pakken wat hij/zij wil. Ze blijven gerechten erbij zetten, want hier wordt niet alles in één keer gebracht. Nee, gewoon als het klaar is dan wordt het gebracht.
Tijdens de show heeft Noa zitten te genieten van muziek, traditionele dans enz. En het hoogtepunt: Papa Sebastiaan die de polonaise danst met de Chinezen (op z'n Chinees dan wel). Sjeng oan de geng!!! Daarna was hij nog niet van ze af. Hij moest met een meisje op z'n rug door het restaurant lopen, daarna twee keer een glaasje drank achterover slaan. Hij kreeg een rode strik omgehangen en een balletje om z'n nek. Wat een gezicht zo'n lange Hollander tussen die kleine Chinezen. Achteraf bleek dat ik een groter bed moet gaan kopen, want Sebastiaan had zojuist deelgenomen aan een Chinees huwelijks ritueel en nu heeft hij er dus een vrouwtje bij! Nou ja, het was geloof ik toch niet zijn type. We hebben er wel een leuk gekleurd balletje aan overgehouden als souvenir. Het is een verlovingsballetje uit de provincie Guangxi. Leuk voor in de kerstboom.
Na de lunch was het voor Noa toch echt tijd voor het middagdutje. Dus toen we in het hotel terugwaren (13.30uur) hebben we haar na het flesje in bed gelegd. Helaas pindakaas. Mevrouw had al ruim een half uurtje in de bus en bij de tempel geslapen en zag het nu toch echt niet meer zitten. Uiteindelijk hebben we de moed maar opgegeven en zijn we met de taxi naar een gigantisch groot warenhuis geweest (zoiets als de bijenkorf maar dan groter). Het was duidelijk voor de iets beter bedeelde Chinees bedoeld.
Drie stellen van onze groep gingen vanmiddag met de gids naar de vindplaats van hun kindje en naar het kindertehuis. Morgen gaan drie andere stellen. Voor ons is het te ver weg, maar zoals ik al eerder schreef gaat Sebastiaan er misschien vrijdagmorgen alleen naar toe.
De achterblijvende stellen hadden van Alice een briefje gekregen met daarop de naam van het warenhuis en de naam van het hotel (in het Chinees). Op die manier wisten we zeker dat we kwamen waar we heen wilden en dat we ook weer terugkwamen. De taxichauffeurs zeggen anders gewoon "ja" en bedoelen "nee", en rijden wel met je de stad door maar hebben geen flauw idee waar ze heen moeten.
Gelukkig hebben ze dat hier in dit luxueuze stulpje ook allemaal wel goed geregeld. Er staat altijd een taxi voor de gasten klaar, en de portier (ja, bij elke deur staan er wel een paar die je de deur openhouden) kwam meteen op ons af en regelde wel even met de taxichauffeur dat we goed terechtkwamen. 10 minuten later en 10 yuan (1 euro, inclusief veel te royale fooi)lichter kwamen we bij het warenhuis aan. Volgens Alice moesten we op de vierde verdieping zijn voor baby-spul. Wat een systeem hier. Ze hebben duidelijk veel te veel mensen in dit land die bezig gehouden moeten worden. Op elke vierkante meter staat een personeelslid. Kom je op hun territorium, dan lopen ze achter je aan om te vragen wat je wil hebben. Gelukkig spreken ze hier bijna allemaal Engels. %$&*%$......snappen ze dat dan niet? Ik wil gewoon kijken. Op ons verlanglijstje stond een knuffelbeest voor Noa, zodat ze dat niet meer van andere kinderen pikt. En ook een balletje, waar daar hebben we het zelfde probleem mee.
Al na een halve minuut kreeg ik achtervolgingswaanzin heb toen de eerste de beste knuffel die Noa wel interessant leek gepakt. Oke, dat dacht ik. Maar zo werkt dat hier niet. Je geeft het product dat je wil hebben aan je achtervolgster, van haar krijg je een bonnetje. Met dit bonnetje loop je de halve winkel door naar een kassa. Deze kassa-mevrouw zet er enkele stempels op. (Dat stempelen kunnen ze hier in China geweldig goed. Bij alles wat je doet komen er wel minstens drie stempels op. En snel dat ze dat kunnen! Ongelofelijk!) Na de stempeltjes moesten we betalen en kregen we van haar weer een ander briefje. Met dit briefje moesten we weer terug naar de mevrouw die Noa's knuffel in bewaring hield, en na inlevering van dit bonnetje kregen we eindelijk onze knuffel. Maar ja, we wilden ook nog een balletje. Dat balletje vonden we enkele meters verderop. Weer hetzelfde ritueel. En ja, als je dan toch daar bent, koop je ook nog leuke schoentjes, want die kosten hier echt helemaal niets. Hier in China hebben ze voor de kleine kinderen die leren lopen piepschoenen. Bij elke stap die ze zetten klinkt er een harde piep. Die moesten wij natuurlijk ook hebben. De maten zijn anders dan bij ons, maar volgens de mevrouw die de piepschoentjes bewaakte zouden deze wel passen. Oke, schrijf maar weer een bonnetje.
Zo dat was de kinderafdeling. Nog even de andere afdelingen bekijken. Natuurlijk ook even langs de electronica afdeling. Valt dat even tegen. Het is allemaal even duur als bij ons. Dus toen zijn we maar weer gegaan. Het briefje van Alice werkte perfect, want even later zette de taxi-chauffeur ons weer bij het hotel af. Meteen stormen er twee mensen op de taxi af om de deur open te maken en ons hoofd te beschermen zodat we ons niet stoten aan de deuropening.

Op de hotelkamer kon Noa haar nieuwe aanwinsten uitproberen. Resultaat. Het doosje van de schoentjes is het leukste............
Het was wel lachen hoe zij reageerde op haar nieuwe schoentjes. Ze had geen flauw idee waar dat gepiep toch vandaan kwam.
Nog even proberen of ze wat wil eten. Ik had nog congee in de koelkast staan (meegenomen bij het ontbijt), en bij gebrek aan beter opgewarmd in een plastic beker. Ik probeerde het met het lepeltje, maar ze rukte me de beker uit mijn handen en begon het op te drinken. De laatste restjes rijst at ze met haar vingertjes. Nu begrijp ik ook waarom ze de congee niet meer wilde heben. Ze kent helemaal geen lepeltjes en rijst eten ze hier met de handen. We leren elke dag weer iets bij!
Vandaag merken we nog meer dan de andere dagen dat ze het nog erg moeilijk heeft. Ze is de persoon die haar vertrouwde en haar troostte (haar pleegmoeder) kwijt. In ons ziet ze nog geen vervanger. We merken dat bijvoorbeeld aan dingen als wanneer ze zich pijn doet (en dan bedoel ik ook behoorlijk pijn doet)dat ze dan niet huilt. We weten dat het overgaat, want ook dit gebeurt vaker bij adoptiekindjes, maar het is rot om te zien. Ze negeert mij (Corine) volledig. Ik kan doen wat ik wil om haar aandacht te trekken, maar ze kijkt me niet aan, en draait haar hoofd weg. Gelukkig mag ik haar wel dragen, en wanneer ik eten of drinken bij me heb dan mag ik haar dat geven. Ik ben nu nog haar verzorgster en daar blijft het dan ook bij. Gelukkig maakt ze met Sebastiaan al iets meer oogcontact, maar ook maar af en toe. Ze leeft in haar eigen wereldje. We moeten er niet te vaak aan denken wat er in de hoofdjes van de kindjes op verdieping 9 van het Majestic hotel zich afspeelt. We weten dat het "normaal" is voor adoptiekindjes en we zijn er ook helemaal op voorbereid, maar we worden zo toch maar weer eens met de neus op de feiten gedrukt dat er ook na onze thuiskomst nog veel moet gebeuren en dat het nog een hele lange tijd kost (volgens de ervaren adoptie-ouders hier kan dit wel zeker één of twee jaar duren) voordat dit ultieme vertouwen in ons er is. Aan de buitenkant zie je een lief lachje, maar aan de binnenkant zit het nog helemaal niet goed.
Om 18.00uur had Alice iemand geregeld die de was voor ons gaat doen. Tja, we konden niet zoveel bagage meenemen en we moeten nog anderhalve week.

's Avonds zijn we gaan eten bij een supergroot restaurant naast het hotel. Er komen alleen maar Chinezen. We snapten er niets van. Er komt iemand bij je met een briefje, die zegt dat je mee moet komen. Vervolgens loop je langs een gigantische keuken waar allemaal foto's (gelukkig)van gerechten hangen, je wijst er een paar aan (geen idee wat je moet kiezen en hoeveel). We hebben maar wat met komkommer en een soort bami gekozen. Het meisje dat met je meeloopt, geeft het blaadje aan de kok, die stempelt er cijfertjes op, en als het gerecht klaar is worden de schalen op tafel gezet. Tja, en dan begint het geklooi met de stokjes weer. Je moet het voor elkaar zien te krijgen om met je stokjes de bami van de schaal af te krijgen en dit vervolgens op een bordje van 15 cm doorsnede te krijgen. (nu snappen we ook waarom we een pakje zakdoekjes kregen toen we binnenkwamen). Uiteindelijk hebben we maar wat in een bakje gedaan dat ook op tafel stond (volgens mij voor de congee) en met veel geklieder de slierten naar binnen geslurpt. het gaat wel al steeds beter met die stokjes. En dan had ik er ook nog een hindernis bij: Noa zat bij me in de heupdrager. De serveerster kwam thee brengen en zette het net vlak voor Noa neer. Ze kreeg het voor elkaar om meteen met haar vingertjes in de hete thee te zitten en deze over de tafel te gooien. Ongelofelijk zielig...ze huilt niet. ze moet zich toch echt wel pijn gedaan hebben.
Noa had meer aandacht voor de achterburen dus ik kon gelukkig redelijk goed eten. In de heupdrager voelt ze zich wel redelijk veilig. Het is ook goed voor de hechting om het kind zo dicht tegen je aan te hebben, maar wel bloedheet. Uiteindelijk is Noa in de heupdrager in slaapgevallen en zijn we maar weggegaan. Met het briefje moesten we langs de kassa om daar af te rekenen. Voor 3 euro hadden we met z'n tweetjes heerlijk gegeten.
Nog even langs de supermarkt om wat boodschapjes te halen en toen naar de hotelkamer waar we Noa even een ander rompertje hebben aangetrokken, want ze zweet toch altijd zo erg, dat ze drijf nat is. Ze zal hier wel een koutje oplopen. zweten, airco in, hitte in enz. Nog even een flesje, maar ze was te moe. Nu ligt ze te slapen maar is erg onrustig. Ze droomt eng.
Het zal wel een korte nacht worden want normaal gaat ze pas rond 22.30uur slapen en nu lag ze al om 21.00uur in bed. Volgens Alice is hier 23.00uur normale bedtijd voor kinderen, en ze staan om 7.00uur weer op. Ze vond het maar vreemd dat ze in Nederland toch al veel eerder gaan slapen.
Zo, dat was weer een heel verhaal.
Ik ga maar eens de gang op voor onze inmiddels vertrouwde gangsessies met de rest van de groep. Morgen worden we om 09.00uur in de bus verwacht om naar het platteland te gaan, om te zien hoe het leven daar is. Onze kindjes komen allemaal van het platteland van boerenfamilies, dus dan krijgen we een indruk hoe hun ouders leven.