dag 5

6 september 2005

Het gaat eigenlijk verbazingwekkend goed met Noa. Maar het kan ook nog anders worden. Ze wil net zo lief met anderen mee als met ons, dus er is nog veel werk aan de winkel.

Gisteren is Noa zonder huilen rond 22.30uur in slaap gevallen. Ik vind het zelf wel wat laat, maar ja, zo is ze het gewend. Hier werken we in Nederland nog wel aan. Zelf zijn we daarna ook naar bed gegaan. Om half vier vannacht waren we allebei klaarwakker (adrenaline?, bezorgdheid??), maar wie sliep er heerlijk? Noa

Om haar maar niet wakker te maken zijn we tot 6.30uur blijven liggen, want om 8.30uur moesten we weer in vol ornaat (ouders op sjiek, kind in jurk en verplicht sokken aan)de bus in, op weg naar de notaris en weer naar het civil-bureau waar we gisteren Noa hebben gekregen. We zijn dus om 6.30uur zelf maar eens begonnen met ons wassen e.d. en toen het 7.00uur was vonden we het tijd om Noa wakker te maken. Maar Noa wilde niet wakker worden. Hoeveel lawaai of licht er ook is, ze slaapt stug door. Na ongeveer 10 minuten was ze nog een beetje slaapdronken en hebben we haar het flesje gegeven. Dat ging er wel in (gelukkig maar). Nog even in bad, ook dat vond ze fijn. Alleen plaste ze erin, maar ja, moet kunnen.

Jurkje aan, haren kammen, geen staartje want dat lukt deze onervaren moeder nog niet, en naar het restaurant om te ontbijten. Ze eet normaal rice noodles als ontbijt, maar ja dat hadden we niet voorhanden. Een broodje dan maar. Oke, dat ging er wel in. En watermeloen, daar zijn alle kinderen hier dol op.

Wat een werk 's morgens met zo'n kleintje. Net op tijd zaten we in de bus. Naar auto's en brommertjes kijken vindt ze prachtig. En vooral brommertjes zijn er hier heeeeeel veel. Bij de notaris aangekomen werden we allemaal in een wachtkamer gezet, en één voor één mochten we binnenkomen. Ze (de notaris) keek ons niet of nauwelijks aan. We kregen allerlei vragen voorgeschoteld: ben je getrouwd? wat is uw beroep? bent u tevreden met dit kind enz. enz. Daarna twee handtekeningen gezet en we waren klaar. Bah, wat een rotmens. Lang leven de bureaucratie in China!

Daarna maar even buiten gewacht op de andere stellen, want binnen was het echt bloedheet.

Daarna moesten we weer de bus in om naar het civilbureau te gaan. Dit is hetzelfde gebouw als waar we gisteren Noa hebben gekregen. Het is gevestigd in een hotel. We werden weer in een wachtkamer gezet. Onze gids Alice kwam met papieren aan die we eerder ingevuld hadden. Elk kindje moest hier een voetafdruk op zetten. Wat een ellende: schoentjes en sokjes uit, voetje in de inkt duwen en dan twee keer op het papier stempelen.

Daarna hebben we daar nog ongeveer anderhalf uur in deze wachtkamer gezeten. Het was er bloed, bloedheet en alle kinderen waren compleet oververhit, maar hier in China mag je er niets van zeggen. Je moet gewoon wachten.En tot overmaat van ramp produceerde Noa net daar haar eerste poepluier. Het is prima dat ze het doet, heel goed zelfs, want sommige kinderen hier zullen waarschijnlijk aan de laxeermiddelen moeten, maar uitgerekend daar.... Nou ja, mama en papa moeten eraan geloven. Gelukkig bleef ze deze keer wel stil liggen en zat niet haar hele jurkje onder de...... Voor de rest heeft Noa zich daar wel vermaakt. Ze pikt het ene speeltje na het andere van andere kinderen en wil alles wat eetbaar is hebben. Ook al is iemand anders daar net van aan het genieten.

Uiteindelijk mochten we dezelfde ruimte in waar we Noa ook gekregen hebben. Dit was werkelijk een lachwekkende vertoning.We kregen een gezamenlijk interview. Een Chinese mevrouw stelde een vraag. Alice vertaalde het in het Engels. En wij moesten allemaal tegelijk YES roepen. vragen als "bent u tevreden met dit kind?" YES, "belooft u het kind nooit achter te laten en te misbruiken?"YES enz. enz. Na enkele keren met z'n allen YES geroepen te hebben, begon ik er een beetje lacherig van te worden, maar ja, dat mag je natuurlijk niet laten merken. Daarna kregen we het voor ons zo belangrijke rode boekje: het officiele adoptiedocument. De gezinsfoto die gisteren gemaakt is stond er ook in. Alleen moesten we het meteen weer inleveren bij de gids omdat zij dat nodig had om de paspoorten aan te vragen(geloof ik)

Toen was het tijd voor de donatie aan het kindertehuis: 3000 dollar. Alsof je een keuze hebt. En of we er nog 200yuan (20 euro)bij wilden doen voor een project met gehandicapte kinderen. Wel ja, dat kan er ook nog wel bij.

Van de directrices van de kindertehuizen kregen we allemaal een tasje met wat papieren enz. Voor Noa zat er een leuk ingelijst voetafdrukje met wat in het Chinees gekalligrafeerd (laten we nog wel vertalen). Een pak papier, met ik denk medische gegevens en korte verslagje over haar ontwikkeling.(moeten we ook nog laten vertalen). En heel belangrijk, een fotoboekje met een heleboel foto's van de dag dat ze gevonden is tot nu toe. Alice gaat nog op zoek naar de advertentie die in de krant gestaan heeft toen ze gevonden is en naar de "red note". Zo heet het briefje dat ze bij zich droeg toen ze gevonden is. Wij hoeven hier echt niets te regelen, zij doet echt alles voor ons.

We zouden eigenlijk nog naar een winkel gaan die groter is dan menig winkelcentrum bij elkaar, maar daar hadden wij en zeker de kinderen niet, echt geen zin meer in.

Dus terug naar het hotel waar Alice een gezamenlijke lunch voor ons geregeld had, zodat we ook niet nog eens iets hoefden te gaan zoeken wat eetbaar is voor de kinderen (en voor ons). Noa was duidelijk doodmoe, en na het eten viel ze bij het verschonen van de luier al in slaap. Straks komt Alice nog geld ophalen voor het werk van de notaris, paspoort, rode boekje enz. enz.enz. en komt de fotograaf weer om pasfoto's van Noa te maken voor het paspoort.

Voorlopig zijn we nu van alle plichtplegingen af. Vrijdag krijgen we de paspoorten van de kindjes zodat we zaterdag naar Beijing kunnen vliegen om daar bij de nederlandse ambassade en buitenlandse zaken het visum voor Noa te regelen, en dat duurt ook een week.

Morgenvroeg gaan we samen met Alice de stad Nanning eens beter bekijken. 's middags gaan enkele ouders naar de vindplaats van hun dochter. Voor ons is dit niet weggelegd omdat het 400km verderop is. Maar Sebastiaan gaat proberen of hij niet met een taxi hier alleen naar toe kan gaan. Alice gaat dit voor ons regelen, het wordt waarschijnlijk vrijdagmorgen. Vrijdagmiddag gaan we de pleegmoeder van Noa ontmoeten. Het wordt op de laatste middag gedaan dat we hier zijn, zodat ze niet meer naar ons terug kan komen. Blijkbaar zitten wij op een geheime lokatie. Als je adopteert uit Guangxi dan heb je de meeste kans om pleegouders, vindplaatsen enz. te zien, want de twee begeleiders Alice en Roger (echtpaar)die hier zijn, zijn echt geweldig. Wij hebben Alice, en zij denkt echt overal aan, de kleinste dingen waar wij nog niet eens aan dachten heeft zij al geregeld. ze weet gewoon wat adoptieouders nodig hebben en hoe je ze het meeste werk uit handen kunt nemen.

Noa heeft ruim twee uur geslapen. (van half twee tot half vier) Op het formulier met haar gegevens stond dat ze één uurtje 's middags sliep, dus we hebben haar maar wakker gemaakt, want anders slaapt ze misschien 's avonds niet. Ze werd weer heel erg moeilijk wakker. En de middag die volgde was ze echt niet te genieten. Ze liet ons volledig links liggen. Noa heeft nog heel wat te verwerken en dat komt er bij haar met horten en stoten uit. Er zijn hier kinderen daar is het echt erg mee gesteld. Er is een kindje van twee die een tasje van haar pleegmoeder heeft meegekregen en hier nu al twee dagen mee rondloopt. Overal waar ze gaat moet haar tasje mee. Het is een erg zielig gezicht. Andere kinderen huilen nu al twee dagen bijna onafgebroken. Maar ja, beter nu alles eruit gooien dan later. Bij Noa zal het dus wel later komen.

We hebben maar eens uitgeprobeerd wat ze van de buggy vindt. Gelukkig dat gaat goed. Als ze maar om zich heen kan kijken is het prima. We zijn met haar naar de "supermarkt" geweest om nog wat drinken enz. te halen. Op het moment dat we weer op de hotelkamer aankwamen begon ze weer te huilen. We hebben de televisie maar aangezet, want als ze reclame kan kijken is ze helemaal rustig. Daarna zijn we met haar in het cantonese restaurant van het hotel gaan eten. Na een rijstwafeltje en een broodje dat we vanmorgen bij het ontbijt meegepikt hebben draaide ze weer een beetje bij. Na het eten was haar humeur weer een stuk beter. Ze heeft een leuk spelletje ondekt: knijpen in de neus van papa en mama. Om tien uur begon ze weer in haar haren te kriebelen, voor ons een teken dat ze moe begint te worden. We hebben haar in bed gelegd en ze is vrijwel meteen in slaap gevallen.
Wij zijn daarna de gang op gegaan om met de rest van de groep gezellig te kletsen. Om 12.00uur kwam iemand van het hotel zeggen dat het wat rustiger moest. Iedereen is gaan slapen.