dag 4

5 september 2004

Vandaag is de dag dan aangebroken dat we Noa krijgen. Vanmorgen hebben we een heerlijk ontbijtje gehad, en daarna zijn we met onze gids Alice naar een supermarkt geweest om inkopen te doen. We hebben drie zakken vol met boodschappen gekocht voor net 10 euro, geen geld dus!6fdvdc (dit heeft Noa getypt).

Daarna zijn we nog even een stukje gaan wandelen om de tijd te doden. Om kwart over drie was het dan zover, vol zenuwen gingen we de bus in op weg naar het civil bureau. We moesten naar de vierde etage, en werden daar met de hele groep in een soort wachtkamer gezet. Iedereen was op van de zenuwen. We spraken af wie van wie de foto's en de film maakt. Opeens hoorden we een heleboel kinderen huilen, vreselijk. Onze gids Alice kwam binnen en zei dat de kinderen gearriveerd waren. Ze waren pas een uur geleden bij de nanny's en pleegouders weggehaald, dus we kregen ze uit handen van vreemde mensen. Dubbele stress dus voor de kinderen. Om 15.50uur werden we een zaaltje in gedirigeerd. Iemand (ik weet echt niet meer wie het was, en eerlijk gezegd interesseerde me dat op dat moment ook niet.) Onze gids vertaalde alles. Op volgorde van kamernummer werden we naar voren geroepen, dat had de gids zo geregeld omdat die chinesen onze namen toch niet kunnen uitspreken. wij zitten in 909 dus we waren als laatste aan de beurt. Het was vreselijk. Een voor een werden de kinderen binnengebracht. De kinderen huilden, schreeuwden, en dan moet je zo lang wachten. Ik kon het niet meer aanzien, de tranen kwamen eruit, het was ook zo hartverscheurend. Eindelijk waren wij aan de beurt, het was ondertussen een totale chaos. Noa was als enige niet aan het huilen. Ze stopte haar duimpje in de mond en begon te spelen met een speeltje dat we meegebracht hadden. Ze houdt duidelijk van knopjes en geluid. Binnen een kwartier werden we verzocht weer te vertrekken. In de lift griste ze bij een ander kindje bijna de beer uit zijn handen. Oke, dat weten we ook weer. Een lekker zachte knuffel kopen. Buitengekomen, werden we direct naar de bus geleid, en angstvallig weggehouden bij een groep dames. n ðdddddddddddddddd( sorry Noa) Het was me wel duidelijk, het waren de pleegouders. Ik trok de stoute schoenen aan een zwaaide. Een oudere mevrouw zwaaide terug, dat was waarschijnlijk Noa's pleegmoeder. Ook de pleegmoeders waren aan het huilen. Het moet ook voor hun vreselijk zijn. In de bus was Noa als enige voorbeeldig. Ze knabbelde aan een rijstwafeltje en speelde met haar speeltje. De ander kinderen waren vreselijk aan het huilen. In het hotel aangekomen was er een fotograaf gekomen om een gezinsfoto te maken, dat is nodig voor bij de notaris. Daarna zijn we naar de slaapkamer gegaan met Noa. Daar ging het eventjes goed en kroop ze tegen mij (corine) aan, ze dronk zelfs een beetje appelsap. Maar op een gegeven moment was de koek op en begon ze te huilen, ze was ontroosbaar. Ze stopt af en toe haar duim in de mond en pakt een doekje om te tutten, maar uiteindelijk heeft ze zich drijfnat van het zweet in slaap gehuild. Na ongeveer een kwartier heb ik haar maar in haar bedje gelegd. Hier heeft ze ongeveer een half uur geslapen, want toen moesten we haar wakker maken omdat we een groepsdiner hadden. Hier was ze het duidelijk niet mee eens. Ze werd maar niet echt wakker. We hebben haar maar even andere kleertjes aangetrokken, want haar kleertjes waren veel te warm. Eigenlijk is dit niet goed bij adoptie kinderen, omdat ze zo lang mogelijk de eigen geur bij zich moeten houden, maar ze was zo nat dat we het toch maar hebben gedaan. ook haar luier hebben we verschoond. Wat een gehannes met z'n tweeën, maar gelukkig nog geen poepluier. ze was het er duidelijk niet mee eens.
In het restaurant kreeg ze conge (een soort rijstsoep), dit wilde ze eerst niet maar uiteindelijk wilde ze het toch en ook haar flesje. Een van de kindjes (Milou) werd vandaag 1 jaar en kreeg een grote taart van het hotel. Alle kindjes kregen een stukje, nou dat ging er wel in. Ook de noodles en andere gerechten op mijn bord waren niet veilig. In ieder geval heeft ze iets gegeten. Na het eten was het een ander kind. We hebben op de hotelkamer de televisie aangezet, want ze wil altijd geluid om haar heen. In haar papieren stond dat ze dol was op reclame op de televisie, nou dat is wel duidelijk. Zodra de reclame begint kijkt ze aandachtig. Ook het een of ander programma, zoiets als sesamstraat werd aandachtig bekeken. Ze wilde nog wel alleen maar bij mij zitten, van Sebastiaan wil ze nog niet zo heel veel weten. Maar ze wijst hem niet af, en dat gebeurt wel vaak bij adoptiekinderen. Langzaamaan begon ze haar blikveld te verruimen, en durfde ze alleen op het bed te zitten, wat een grote stap voor haar. Ze hing niet meer als een aapje aan mij. Na een uurtje mocht ik al van het bed opstaan en nu zit ik te typen en speelt Sebastiaan met haar. Hij mag haar nog niet optillen maar dat komt nog wel. Ze houdt me wel in de gaten. na een tijdje begint ze te kruipen en nog later trekt ze zich op aan mijn been en wil ze opgetild worden. Vandaar dat er af en toe wat rare typsels tussen staan. Om 21.30uur hebben we haar nog een flesje gegeven, uiteindelijk heeft ze dat ook bijna helemaal opgedronken. Wat een overwinningen vandaag, maar we zijn er nog lang niet. Ze zal zeker nog vaak een terugslag krijgen.
Volgens de gegevens die we van haar hebben gekregen gaat ze om 22.30uur slapen. Rond 10uur hebben we haar een schone luier aangetrokken (nog steeds geen poepluier) en haar in bed gelegd. Het luier verschonen is een drama. Ze kan geen 2 seconden stil blijven zitten.
Nu maar hopen dat ze morgen een poepluier heeft, want adoptiekinderen hebben in het begin vaak zo veel stress dat ze helemaal verstoppen. Ze laat zich goed in bed leggen, maar ze blijft erg lang met de ogen open liggen. Nou ja, ze ligt in ieder geval rustig met de duim in haar mond en in de andere hand haar doekje.
Al met al een vermoeiende maar positieve dag!
Morgen zien we wel verder. Morgen gaan we naar de notaris om de adoptie rond te maken.