Wat gaat de tijd toch snel......

Het is inmiddels eind januari 2006.
Ruim vier maanden geleden is het alweer dat Noa bij ons is gekomen. Wat gaat de tijd toch snel......
Op dit moment is ze op het kinderdagverblijf hele dagen aan het oefenen, want over anderhalve week ga ik weer drie dagen per week werken, en gaat ons kleine meisje twee dagen per week naar het kinderdagverblijf.
De afgelopen vier maanden zijn omgevlogen. Eerst was het: "lekker zes weken adoptieverlof, en daarna nog een maand of drie ouderschapsverlof", "als die eens voorbij zijn......".
Tja, en nu is  het zover.
Ik zie er wel tegenop om ons kleine meisje daar twee dagen te moeten achterlaten. Deze vier maanden zijn ontzettend snel voorbij gegaan, maar aan de andere kant lijkt het ook zo ontzettend lang.
Gelukkig gaat het goed met haar.
Het lijkt wel alsof ze er altijd al is geweest, ze hoort nu echt bij ons!!!
Inmiddels zijn we al weer twee tandjes en twee kiezen verder, en ons meisje begint een lekkere bolle toet te krijgen.
Toen Noa naar Nederland kwam paste ze nog in maatje 68, nu heeft ze toch al echt maatje 80 nodig!
Ze loopt als een kievit en ziet overal de humor wel van in. Af en toe begint ze ondeugend te worden en gaat ze haar grenzen verkennen. (papa en mama moeten dan vooral proberen niet te lachten....)
Het eten gaat ook steeds beter. Vooral boterhammen zijn al naar binnengewerkt voordat je het in de gaten hebt.
Drinken blijft nog steeds een probleem, maar misschien veranderd dit ook nog wel.
De afgelopen paar maanden zijn voor ons vrij hectisch geweest. Omdat we de eerste periode weinig bezoek hebben gehad, hebben we nu nog steeds veel "kraamvisite". Maar daarnaast was het ook erg druk doordat mijn vader voor kerst in het ziekenhuis is opgenomen, en nu in een verpleegtehuis zit. Uitgerekend die periode moest Sebastiaan heel veel werken (dit kon helaas niet anders). Tja, en aangezien ik geen broers of zussen heb komt alles op mij terecht. Soms was het voor ons moeilijk om een goede verhouding te vinden tussen aandacht voor Noa en mijn vader. Gelukkig komt alles nu in een rustiger vaarwater terecht.

Eind oktober/begin november hebben we adoptie naar Nederlands recht aangevraagd. We hopen dat alles over een maandje of twee geregeld is, en dat ze haar vreemdelingenpasje en haar Chinese paspoort niet meer nodig heeft.
Als de rechter uitspraak heeft gedaan, dan mag ze officieel Noa Xiao Jie Wessels gaan heten, nu staat ze bij officiële instanties nog ingeschreven als Min Xiao Jie. Ook mag ze dan een Nederlands paspoort aanvragen. Waar we verder op hopen is dat de rechter het goedkeurt dat haar geboorteplaats Qinzhou is. Dit is de plaats waar ze te vondeling is gelegd, maar niemand weet of dit haar geboorteplaats is. Als de rechter ons verzoek goedkeurt, dan loopt ze er later nooit tegenaan dat er overal "geboorteplaats onbekend" staat vermeld.

In december hebben we de eerste reünie gehad van de Guangxi-groep. Het was erg leuk om te zien hoe het met alle kindje en ouders gaat.

Op 14 januari 2006 is Noa gedoopt in de katholieke kerk van Susteren. Het was een leuke, ongedwongen plechtigheid. Na afloop zijn we met alle gasten nog iets gaan eten. Helaas moesten de ouders van Sebastiaan al eerder naar huis.

Zoals ik eerder al schreef is Noa deze maand begonnen met oefenen op het kinderdagverblijf. Dit gaat boven verwachting goed. Alleen het afscheid 's morgens valt haar nog zwaar. Maar het eten en slapen gaat best goed. We hopen dat het zo goed blijft gaan, en dat het afscheid nemen haar steeds makkelijker afgaat.